bir yazı okudum ''bir parça çikolatanızı paylaştığınız insanlar size yabancı olabiliyordu..'' diye..
oysa ki bir parça çikolatanı yoldan geçen küçük bir çocukla da paylaşabilirdin, otobüste yanında oturan yaşlı teyzeye verebilirdin bir parça, yanında televizyon izleyen sevgiline verirdin kırıp fıstıklı çikolatandan kocaman bir parça, ya da sana kahve içmeye gelen yeni tanıştığın arkadaşınla paylaşırdın bir parça bitter çikolatayı.. bazen annenle nescafe içerken bölüşürdün bi tane gofreti, bazen çay içerken bi ısırık verirdin kardeşine en sevdiğin çikolatadan, bazense gizli gizli yerdin bayram için alınmış çikolataları şekerlikten..
çikolatanı paylaşmak için dost olmana gerek yok birisi ile.. ya da dost olduğun insanı bir çikolata için terketmene gerek yok.. kahvenin yanında en sevdiğim antep fıstıklı bitter çikolatayı, çayın yanında browni intensi, ya da sabah kahvaltıda bir dilim ekmeğin üstüne sürdüğüm nutellayı paylaşırım dostumla ya da sevdiklerimle ya da sevgilimle.. sevgimi de katarım hepsine bir parça..
ama benim için içinde nefret biriktiren birisi ile çikolatamı paylaşmam asla.. daha değerli birileri vardır onun yerine vereceğim bir parça..
