Annemle babam 1982 senesinde evlenmişler.. Annem dört kız kardeşin en küçüğüymüş ve daha onsekiz yaşındaymış.. Sadece en büyük ablası evliymiş.. Ailesine babamla sevgili olduğunu, görüştüğünü bile söyleyememiş, çekinmiş hep.. Babam ise dört erkek, bir kız kardeşin en büyüğüymüş. Bir sene önce babasını kanserden kaybetmiş.. (Ne tesadüftür ki evliliklerinin yedinci senesinde baba bildiği ikinci insanı da, yani annemin babasını da kanserden kaybetme gibi bir şanssızlıkla karşılaşacaktır.) Babadan kalan borçları ödemekle ve aileyi ayakta tutmakla uğraşıyormuş o sıra.. Para yok ve borç çok fazla olduğu için annemi istemeye cesaret edememiş hiç.. Hiç bir zaman öyle bir girişimde bulunamamış..
Ne o ne de annem kendilerinde böyle bir cesaret göremedikleri için, annemin okulunun son günü karneleri bile alamadan kaçmaya karar vermişler.. Gece iki tarafa da haber yolamışlar, biz evlenmek istiyoruz diye.. Sonrası mı? O gece karakolda bitmiş.. Babamı nezarethaneye atmışlar, annemi dedemle konuşturmuşlar.. Ve annemin yaşı tuttuğu için, ve de istediği için dedem sesini çıkarmamış. Babam da bir gece orda kaldıktan sonra sabahı yenide beraberlermiş..
Aileler arası süreç başlamış sonra.. Gel-gitler, ne yapacaklarına karar vermeler.. Ve yedi günün sonunda düğünleri olmuş telli duvaklı gelin olmuş annem.. Yine kendi evinden, babasının ocağından, annesinin kucağından çıkmış yola.. Düğününe tüm sevdikleri gelmiş, tüm ablaları, tüm ailesi.. Tek içinde kalan yara dedemin düğüne gelmemesiymiş.. Dedem kaldıramamış ve gidememiş düğüne..
İşte böyle bir aşk hikayesinden doğan ilk çocuğum ben.. Babannemlerle aynı evde yaşamanın, geçim derdinin, babamın ve annemin üzerine binen sorumlulukların ve yüklerin üstüne gelen, zaman zaman onların yükünü biraz daha arttıran zaman zaman biraz azaltan bir çocuğum..
1983 senesinin sıcak bir mayıs günü süslenip üzerine mor hamile elbisesini giyip kontrole diye evden çıkıp, aynı mor elbise ile beni kucağına alan annenin çocuğuyum.. Bu yüzden midir bilmem moru bu kadar sevmem.. Annem seni doğururken üstümde mor elbisem vardı, o yüzden bu kadar seviyorsun belki de der hep.. Nasıl doğum yaparken üstünde elbise vardı ki serim anneme.. O da o zaman öyleydi çıkartmadılar der bana.. Bu yüzdendir belki de mora tutkum...
