mavi bisiklet..

çocuktum henüz.. babamdan bisiklet istiyordum sürekli.. çevremdekilerin vardı heralde hatırlamıyorum.. kaç yaşında olduğumu da hatırlamıyorum ama ilkokul 1 ya da 2 olmalıyım.. sonra bir gün babam mavi bir bisikletle geldi..markası garip bişey olan.. neden mavi aldığını sormadım hiç çünkü o an sevmiştim onu bağlanmıştım ona.. oysa kızlara kırmızı alınır diye de geçmişti sanırım içimden.. şimdi düşünüyorum da neden maviydi acaba.. orta boy bir bisikletti ve zor yetişiyordu henüz boyum.. yanına iki küçük tekerlek taktı  sonra babam.. öyle öğretmeye çalıştı ama olmadı öğrenemedim yandaki tekerleklerle, onları çıkarınca kocaman bisiklet gene düşüyordu.. benden ağırdı belki de.. ya da çocuk aklımla ben öyle görüyordum.. sonra sil baştan başladık öğrenmeye.. o beni tutardı ben kullanırdım.. ama ara ara bırakırmış ve ben sürüyormuşum o haliyle de.. bunu söylediğinde kendimi yerde buldum bir keresinde.. o da pes etti sonunda.. ''artık öğrendin kendin kullanıyorsun bundan sonra sana yardım etmiycem'' dedi.. skılmıştı belki de benle uğraşmaktan..
süşe kalka yolda kullanmaya başladım.. düştüm dizlerim yara oldu kabuk oldu, geçti yine düştüm.. bacaklarımda geçmeyen morluklarım oldu, yaralarım, çiziklerim, kabuklarım oldu.. ama öğrendim.. ilk sevdalım koyu mavi bisikletim oldu.. öyle güzel bişey değildi ama benimdi..

perspektif

''yüzün göğsüme yaslanmış yeni daldın uykuya.. şafak süzülürken odana, güneş düşmüş saçlarına..ilk defa bu sabah paramparça hayatım bir bütün, sadece bir gece seninle eksizsizim..''

  
en son ne zaman hissettim bu duyduyu.. çok uzak değil sanki.. ama çok da yakın değil..ya da belki sadece o an hissettim ve sonra herşey gerçekliğimde kayboldu tekrar.. ''aşk tesadüfleri sever'' film bu ya.. film işte adı üstünde.. gerçek hayatta böyle tesadüfler olmuyor, ya da bizi/beni bulmuyor.. o filmdeki gibi çocukluk aşkım olmadı hiç.. bir şeyi hiçbir zaman çok istemediğim içindir belki de.. hiç birisi için camda beklemedim ben.. ne küçükken ne de büyüdüğümde.. hep tesadüf olsun istedim hoşlandığım kişinin karşısına çıkmak istedim aniden ama ya cesaretim olmadı, ya da zaten öyle bişey yoktu..
sonra bir gün artık tesadüflere inanmayı bıraktıktan sonra, çok sonra belki de.. kalbimi kırdıktan sonra tesadüfler.. hayatıma tesadüf eseri birisi girdi.. daha önceden tanımıyordum onu.. belki de o kadar da büyük tesadüf değildi de.. ama işte bundan çok sene önce bir gün birisi girdi böyle hayatıma.. kendisi yarattı tesadüfleri, mucize dedi bunlara zaman zaman.. bense inanmak istemedim.. vazgeçmedi.. 
şimdi mi? bilmiyorum hala tesadüfler var mı? 

''kalktım sesszice yanından, yeni güne karıştım.. nefesin havada altın tozu, yabancıyım bu duyguya.. ilk defa bu sabah huzurlu sakin kayıp ruhum..dün gece hayata seninle yeniden doğdum..''