Garip bir dönemeçte karşılaşmıştık!! Artık hiç bir şeyin önemi kalmamıştı zaten.. Anlamsızdı çekip gitmeden, yitirmeler hayattan.. Oyundu, yeni bir oyundu benim için ciddiye almadan koşmadan oynadığım bir oyun!! Çünkü bundan önce oynadığım oyundan hala dizlerim kanıyordu!! Hala geçmemişti yaralarım, hala dinmemişti acım!! Hala kabuk bağlamamıştı yaralarım!! Ama gene de durdum, soluk aldım önce ve belki bu oyuna kendimi alıştırabilirim dedim başlarsam.. Hala başlayamadım oyuna.. Hala.. Bir yerlerde bir şeyler eksik ne olduğunu bilmesem de!!!
Yenilgiye alışkınım çünkü hep başıma geliyor.. Artık zor değil benim için kabullenmek!! Gene aynısı oldu bak.. Daha alışamadan ona.. O gitti.. Ya da bana hissettirmeye uğraşıyor gidersem böyle olur diye!! Ama bilmiyor ki ben kolay kabul ediyorum yenilgileri!!!
(4 Mart 2006)
