çocuktum henüz.. babamdan bisiklet istiyordum sürekli.. çevremdekilerin vardı heralde hatırlamıyorum.. kaç yaşında olduğumu da hatırlamıyorum ama ilkokul 1 ya da 2 olmalıyım.. sonra bir gün babam mavi bir bisikletle geldi..markası garip bişey olan.. neden mavi aldığını sormadım hiç çünkü o an sevmiştim onu bağlanmıştım ona.. oysa kızlara kırmızı alınır diye de geçmişti sanırım içimden.. şimdi düşünüyorum da neden maviydi acaba.. orta boy bir bisikletti ve zor yetişiyordu henüz boyum.. yanına iki küçük tekerlek taktı sonra babam.. öyle öğretmeye çalıştı ama olmadı öğrenemedim yandaki tekerleklerle, onları çıkarınca kocaman bisiklet gene düşüyordu.. benden ağırdı belki de.. ya da çocuk aklımla ben öyle görüyordum.. sonra sil baştan başladık öğrenmeye.. o beni tutardı ben kullanırdım.. ama ara ara bırakırmış ve ben sürüyormuşum o haliyle de.. bunu söylediğinde kendimi yerde buldum bir keresinde.. o da pes etti sonunda.. ''artık öğrendin kendin kullanıyorsun bundan sonra sana yardım etmiycem'' dedi.. skılmıştı belki de benle uğraşmaktan..
süşe kalka yolda kullanmaya başladım.. düştüm dizlerim yara oldu kabuk oldu, geçti yine düştüm.. bacaklarımda geçmeyen morluklarım oldu, yaralarım, çiziklerim, kabuklarım oldu.. ama öğrendim.. ilk sevdalım koyu mavi bisikletim oldu.. öyle güzel bişey değildi ama benimdi..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder