zor

Zordun sen… Belki de hayatımın en zor kişisiydin… Kaçtın hep.. Bir o kadar da yakınlaştın.. Ben seni hep orda bulacağımı sandım.. Hep orda duracaktın ve ben de hep burada olacaktım.. Ne zaman içim sıkılsa buradaydım, ne zaman sevinsem gene buradaydım.. Hayatı basite indirgemiştim.. Sessiz bir film gibiydi her şey ve iki başrol oyuncusu vardı sadece filmde, gerisi yoktu.. Etrafımız her şeyden yalıtılmıştı. Hiçbir olay yoktu kendi gerçekliğimizden başka.. Farklı bir hayat yaşıyorduk, farklı yerlerdeydik ama buradayken yerçekimi ortadan kayboluyordu ve yeni bir gerçeklik kazanıyordu her şey.. Sonra perde kapandı!! Oyun bitti.. Tekrar gerçek yaşama döndük.. Etraftaki cisimler önem kazandı.. Üç boyutlu olan her şey yeniden ortaya çıktı.. Artık hiçbir şey zevkli gelmiyordu.. Hayat yine eski sıradanlığına dönmüştü.. Artık oyun bitmişti ne kadar uğraşsak da filmlerin tekrarları heyecanlı olmadığı gibi bu da kaybetmişti heyecanını…